>> Tο παρόν εμπνέεται από ένα ομαδικό project που πραγματοποιούμε μελετώντας διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα και έργα, μαζί με το #our_rhino
©video / κείμενο: Μυρτώ Φαναριώτη
Egon Schiele – woman seated with legs up
Εξπρεσιονιστής. Παρουσιάζει την ανθρώπινη ύπαρξη στιγματισμένη από την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και τη συνακόλουθη νεύρωση.
Επιρροές: Klimt, Toulouse Lautrec.
Τα μοντέλα του μοιάζουν με κοινούς ανθρώπους στα όρια της τρέλας.
Σκέψεις/Συναισθήματα για τον πίνακα:
Πόσες φορές έχω βρεθεί σε αυτή την στάση σώματος, καθιστή με παρόμοια ρούχα, με το κεφάλι πάνω στο γόνατο, κοιτώντας τους άλλους γύρω μου.
Μια νέα κοπέλα κοιτάζει με ελαφρώς θλιμμένο ύφος μπορεί και θυμωμένο.
Χορεύτρια;
Τραυματισμένη;
Πως νιώθει ο πίνακας εγκλεισμένος στο ρεύμα;
Η κοπέλα είναι σφιγμένη, απογοητευμένη, δεν μπορεί να εκφραστεί, δεν μπορεί να κινήσει το σώμα της έτσι ακριβώς όπως θα ήθελε, το ρεύμα και η εποχή δεν την αφήνουν. Ίσως θέλει να βγάλει τα ρούχα της εντελώς να νιώσει το κορμί της, και να είναι καλά με αυτό. Να αφήσει τα ωραία κόκκινα μαλλιά της ελεύθερα και να αρχίσει να κάνει περίεργα σχήματα με το σώμα της, να τρέχει, να χαίρεται και να χαμογελάει, να ελευθερωθεί από τα ταμπού της εποχής. Να αφήσει αυτή την καθιστή στάση σώματος πίσω της.
Τι λέει η κοπέλα – Μονόλογος προς το Σώμα
Πονάω...
Το σώμα μου... Το έχω τραυματίσει... Δεν το ακούω... Πότε σταμάτησα να το ακούω;
Αναπνέω σωστά, σου δίνω χώρο, σου δίνω ενέργεια γιατί συνεχίζεις να με πονάς τόσο; Γιατί με σταματάς από το να κάνω κινήσεις που χρειάζομαι;
Τι σήματα μου στέλνεις;
Δεν μπορώ να κάνω πίσω…
Με κάθε αναπνοή σου δίνω χώρο και με κάθε εκπνοή μπαίνω όλο και πιο βαθιά σε κάθε στάση.
Κι όμως δεν σου φτάνει αυτό.
Δεν μπορώ σε ακούω συνέχεια σώμα μου, πρέπει να συνεργαστείς και εσύ μαζί μου.
Μπορούμε να το κάνουμε αυτό μαζί, μπορούμε να πάμε παραπέρα μαζί,
αλλά όχι μόνη μου…
Και καταλήγω να κάθομαι έτσι σκυφτή και σκεπτική να βλέπω όλες τις άλλες κοπέλες στην αίθουσα να κάνουν όλα αυτά που θέλω και εγώ!
Να φτάνουν εκεί που εγώ δεν μπορώ και να τις κοιτάω, να στενοχωριέμαι, αλλά και πάλι να παλεύω μέσα μου να μην σε τιμωρήσω και να σε ακούσω, να μην σε ξεχειλώσω,
Να φτάνουν εκεί που εγώ δεν μπορώ και να τις κοιτάω, να στενοχωριέμαι, αλλά και πάλι να παλεύω μέσα μου να μην σε τιμωρήσω και να σε ακούσω, να μην σε ξεχειλώσω,
αν και θα ήθελα τόσο πολύ να το κάνω
και στενοχωριέμαι που σκέφτομαι έτσι για σένα,
Σώμα!
Αυτόν τον πόνο που μου δίνεις συνέχεια, έχει γίνει εθιστικός, ξέρεις...
Δεν ξέρω τι νιώθω πια. Χάνομαι
μέσα στις αναπνοές,
μέσα στις σκέψεις
και στα συναισθήματα που μου γεννιούνται με κάθε κίνηση.
Σε αγαπάω σώμα, αλλά και σε μισώ ταυτόχρονα.
Εγκλωβισμένη 45 μέρες και άλλες τόσες μαζί σου στην καραντίνα κάναμε πρακτική κάθε μέρα,
χορεύαμε και κουνιόμασταν μαζί
και πάλι σου συμπεριφερόμουν με σεβασμό μπας και συνεργαστείς και φτάσω λίγο πιο πέρα…
Σκεφτόμουν ότι η καθημερινή πρακτική μαζί σου στο σπίτι χωρίς κανέναν άλλον θα μας βελτιώσει
και όταν θα ξανά βρεθούμε στο στούντιο θα είμαστε καλύτερες μαζί,
αλλά μάλλον δεν θες ό,τι θέλω και εγώ…
Έχω αλλάξει την διατροφή μου για σένα, τον τρόπο σκέψης μου.
Εσύ τι έχεις κάνει για μένα;
Πονάω…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου